Uliczka powstańców : Wspomnienia sanitariuszki szpitala polowego z Powstania Warszawskiego

Książka

W koszyku

oceń

Uliczka powstańców : Wspomnienia sanitariuszki szpitala polowego z Powstania Warszawskiego / Maria Zatryb-Baranowska. - Warszawa : Fundacja Warszawskie Szpitale Polowe, 2014. - 118, [1] s. : il. (gł. kolor.) ; 21 cm.

Autor

Zatryb-Baranowska Maria.

Temat

Zatryb-Baranowska, Maria (1910-1993) Pielęgniarki i pielęgniarze Powstanie 1944 r. warszawskie Warszawa

Gatunek

Pamiętniki polskie

Krótka uliczka Konopczyńskiego kończyła się niewielkim placem otoczonym szczelnie kilkoma kamienicami. Kamienica nr 1 była zajęta przez zwykłych lokatorów, nr 3 - przeznaczona całkowicie na szpital, pod numerem 5/7 lokowano ludność przybywającą ze spalonych domów, a pod numerem 4, gdzie kiedyś mieściła się szkoła zawodowa, przebywali bezdomni ze zburzonych kamienic oraz jeńcy wzięci do niewoli - Niemcy i volksdeutsche. Kamienice 1, 3 i 5/7 były nowoczesne, wykończone w roku 1938, pięciopiętrowe, a pod domem 5/7 mieścił się schron przeciwlotniczy sięgający dwa piętra w głąb.Cały ten zakątek był zaciszny i dawał poczucie bezpieczeństwa. Gdy przeniósłszy sterylizator, weszłam do pokoju na parterze, zobaczyłam scenę, która pozostała mi w pamięci na zawsze. Przy fortepianie siedział młodziutki chłopiec w wojennej rogatywce ozdobionej pękiem biało-czerwonych wstążek i grał "Serce w plecaku". Trzy młode pary siedzące na tapczanie wtórowały mu śpiewem. Wszyscy byli tak weseli i beztroscy. Dwa tygodnie później nikt z nich już nie żył. - frag.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Suchy Las

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 94(438) [SL Wypożyczalnia] (1 egz.)

Recenzje:

Książka ta w pewnym sensie ma charakter biograficzny. Zawiera relacje dawnej sanitariuszki z warszawskiego szpitala polowego przy ulicy Konopczyńskiego. Powstała ona przede wszystkim dzięki uporowi jej autorki Marii Zatryb – Baranowskiej pseudonim „Adela”, która mimo traumatycznych przeżyć zdołała obrać w słowa swe wspomnienia. Całość została udokumentowana oraz opatrzona licznymi zdjęciami, które dzięki córce autorki, Barbarze Dąbrowskiej zachowały się w tak dobrym stanie. (...)
Relacja Marii Baranowskiej jest dowodem niezwykłego bohaterstwa jakim się wykazała nie tylko ona, ale również współpracujące z nią wówczas osoby, które służbę w Powstaniu traktowały jako naturalny obowiązek wobec Ojczyzny. „Adela” w tych trudnych dla wszystkich czasach okazała się być również niezwykle dzielną matką. Mimo panujących ciężkich warunków opiekowała się swą kilkuletnią córką Basią, a także swoją rodzicielką.
Jeszcze przed wojną Marii udało skończyć się studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Z całą pewności dlatego jej wspomnienia napisane zostały językiem bardzo żywym, przeplatającym się z filmowymi opisami pełnymi naturalizmu. Wspomnienia te zostały zebrane w jedenaście lat po śmierci jej autorki zatem ich wydawca uzupełnił je o konkretne przypisy, które umożliwiają czytelnikowi poszerzenie wiedzy historycznej o relacjonowanych wydarzeniach, ponadto wyjaśniają topografię opisywanych w książce miejsc.
Spisane przez „Adelę” wspomnienia dotyczą wydarzeń związanych z Powstaniem, jak i czasów krótko po jego zakończeniu, czyli zwyczajnie rzecz ujmując tułaczki. Po wojnie autorka osiadła w Wielkopolsce. Na początku przez krótki okres mieszkała oraz pracowała wraz ze swoją rodziną w Lesznie, a od 1955 roku na stałe związała się z Poznaniem. Tutaj też zmarła w 1993 roku, a jej ciało pochowano na junikowskim cmentarzu. Jednakże mimo przymusowej ucieczki z Warszawy w imię ochrony życia swego oraz bliskich, „Adela” niemalże rok w rok wracała na swoją powstańczą uliczkę w stolicy. Mimo tak bolesnych przeżyć, jak się później okazało Powstanie to było dla niej najtrudniejszym, a zarazem najpiękniejszym życiowym doświadczeniem.
Zamieszczone w publikacji współczesne, artystyczne fotografie schronu kamienicy na ulicy Konopczyńskiego 5/7 w Warszawie możemy oglądać dzięki prawnuczce autorki, Paulinie Nowak. Wydanie wspomnień sanitariuszki „Adeli” przez Fundację Warszawskie Szpitale Polowe oraz chęć dalszej kontynuacji projektu związanego z założeniem Muzeum Szpitala Polowego, o którym mowa na jej ostatnich kartach jest inicjatywą piękną oraz z całą pewnością potrzebną. Potrzebną Polsce zwłaszcza teraz, gdy tak mało ludzi wie czym był prawdziwy patriotyzm.